Είναι μάλλον περιττό να πούμε ότι το Μάνατζμεντ αφορά τη συνεργασία με άλλους ανθρώπους – και όχι μόνο στο πλαίσιο προϊσταμένου-υφισταμένου. Ωστόσο, και παρ’ όλη την Προβολή τής έννοιας της συνεργασίας, τουλάχιστον στη Δύση φαίνεται να ακολουθούμε μια στενή οπτική. Εξαιτίας της Οικονομικής Θεωρίας, αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους ως ανεξάρτητες μονάδες, αποσπάσιμους «Ανθρώπινους Πόρους», που μπορούμε να μετακινούμε οπουδήποτε, να αγοράζουμε και να πουλάμε, να συνδυάζουμε ή να «περικόπτουμε». Αυτό δεν είναι συνεργατική σκέψη.
Στην αρχή είχαμε ονομάσει αυτήν την ενότητα «Διαχείριση Ανθρώπων». Στη συνέχεια όμως συνειδητοποιήσαμε ότι μία πραγματικά συνεργατική σκέψη δεν αφορά τόσο τη διαχείριση ανθρώπων όσο τη διαχείριση των σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων – μεταξύ των μελών μιας ομάδας, μεταξύ τμημάτων, ή μεταξύ συμμάχων. Με άλλα λόγια, η πραγματικά Συνεργατική Σκέψη απαιτεί να ξεχάσουμε το δημοφιλές «ηρωικό» στυλ Διοίκησης και να κινηθούμε προς ένα περισσότερο «συμμετοχικό» στυλ.
Οι Μάνατζερ που ακολουθούν το συμμετοχικό στυλ Διοίκησης ακούν περισσότερο και μιλούν λιγότερο. Προτιμούν να βγαίνουν από τα γραφεία τους για να δουν και να νιώσουν παρά να απομονώνονται για να αποφασίσουν. Καλλιεργούν τη Συνεργασία μεταξύ των ανθρώπων τους. Ασκούν λιγότερο έλεγχο επιτρέποντας στους άλλους να έχουν μεγαλύτερο έλεγχο της δουλειάς τους. Αν το μότο του ηρωικού Μάνατζερ είναι «Εγώ κρίνω, εσείς εκτελείτε», τότε το μότο του συνεργατικού Μάνατζερ είναι «Ονειρευόμαστε ώστε να ενεργούμε». Θα μπορούσαμε να ονομάσουμε αυτό το στυλ Μάνατζμεντ « Διακριτική Διοίκηση» – δίνει την ευκαιρία σε όσο το δυνατόν περισσότερους απλούς ανθρώπους να έχουν τον έλεγχο της δουλειάς τους.
Όταν ο John Kotter ρωτήθηκε αν οι απόφοιτοι του Harvard Business School της τάξης του 1974, των οποίων την καριέρα παρακολούθησε στο βιβλίο του «The New Rules», ήταν ομαδικοί παίκτες, απάντησε, «Πιστεύω ότι αυτοί οι άνθρωποι θέλουν να δημιουργήσουν μία ομάδα και να την οδηγήσουν σε κάποιου είδους θρίαμβο – όχι να είναι μέλη μιας ομάδας που θα ηγείται κάποιος άλλος». Όμως αυτή δεν είναι η Συνεργατική Σκέψη. Ορισμένες φορές είναι απαραίτητο η ομάδα να έχει έναν Ηγέτη που να επιβάλλεται – αν και όχι τόσο συχνά όσο νομίζουν οι περισσότεροι. Σίγουρα όμως δεν είναι αυτή η έννοια της Συνεργατικής Σκέψης ούτε μπορεί να καλλιεργηθεί το ομαδικό πνεύμα με’ αυτό τον τρόπο. Δεν είναι οι Μάνατζερ αυτοί που κάνουν πραγματικότητα τους Στόχους της εταιρείας τους. Αντίθετα, έργο τους είναι να δημιουργήσουν τις Δομές, τις Συνθήκες και τις Συμπεριφορές με τις οποίες θα υλοποιηθούν οι Στόχοι. Και αυτό απαιτεί Συνεργατική Σκέψη.
Σήμερα αναφερόμαστε συχνά σε δίκτυα, ομάδες, συμμαχίες, γνώση. Συνεχίζουμε όμως να τοποθετούμε τους Μάνατζερ στην «κορυφή». Φανταστείτε λοιπόν τον εαυτό σας πάνω από ένα δίκτυο – αυτόματα αυτό σας τοποθετεί έξω από το δίκτυο. Το να ακολουθεί κανείς Συνεργατική Σκέψη και Στάση σημαίνει να βρίσκεται «εντός», να διοικεί σε όλη την έκταση. Όμως, η Συνεργατική Σκέψη έχει και μία βαθύτερη σημασία – τη μετακίνηση του Μάνατζμεντ πέρα από τους Μάνατζερ, τη φυσική κατανομή της Ευθύνης σε όποιον μπορεί να αναλάβει μία πρωτοβουλία και να την υλοποιήσει. Φέρτε στο νου σας τις αυτοδιοικούμενες ομάδες, ή ακόμη καλύτερα, σκεφτείτε ποιος « Διοικεί» τον Παγκόσμιο Ιστό.
insurancedaily.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου