Η Λένια Αηδονίδου στην ειδικά διαμορφωμένη τάξη για παιδιά από τεσσάρων ετών στην «Αμυμώνη».
«Οταν η άδεια λοχείας για το δεύτερο παιδί μου έληξε και αποφάσισα να επιστρέψω στο επάγγελμα, βρισκόμασταν ήδη στο 2012 και τα δεδομένα στην αγορά εργασίας είχαν αλλάξει δραματικά», θυμάται σήμερα η 41χρονη ψυχολόγος Λένια Αηδονίδου, καθώς μας ξεναγεί στις εγκαταστάσεις του κέντρου ημέρας «Αμυμώνη» στην Αργυρούπολη, όπου εργάζεται σήμερα.
Στα 22, ως απόφοιτη του Πανεπιστημίου Αθηνών, είχε βρει αμέσως δουλειά στον τομέα της διαχείρισης ανθρωπίνου δυναμικού μιας εταιρείας στην οποία έμεινε για πολλά χρόνια. Το 2012, όταν άρχισε να ψάχνει συστηματικά για πλήρη απασχόληση, «οι αγγελίες στον κλάδο μου ήταν απειροελάχιστες, ενώ δεν λάμβανα ποτέ απάντηση στα βιογραφικά που έστελνα, είχα αρχίσει να αμφιβάλλω για τις ίδιες μου τις γνώσεις και τις δεξιότητες». Εκείνη την εποχή, έπεσε τυχαία στα χέρια της μια ανακοίνωση για το πρόγραμμα «Απασχόληση ανέργων στην παροχή υπηρεσιών φροντίδας και συνοδείας σε ΑμεΑ και ηλικιωμένους» που υλοποίησε η Αναπτυξιακή Σύμπραξη «Φροντίζω», στην οποία συμμετέχουν η «Αμυμώνη» (ως συντονιστής φορέας), η Εταιρεία Προστασίας Σπαστικών, η Δημοτική Κοινωφελής Επιχείρηση Φιλοθέης - Ψυχικού, η VFA - Σύμβουλοι Ανάπτυξης και Καινοτομίας και η Ενωση Φορέων Στήριξης Ατόμων με Νοητική Υστέρηση «Μελεδώνη» με χρηματοδότηση από το ΕΣΠΑ. «Δήλωσα συμμετοχή και επωφελήθηκα αρχικά από την πρακτική εκπαίδευση στη φροντίδα των ατόμων με αναπηρία», σημειώνει η ίδια. Ως μεγαλύτερη επιτυχία θεωρεί, βέβαια, «ότι άρχισαν και πάλι να χτυπούν τα τηλέφωνα και να με καλούν σε συνεντεύξεις».
Στην περίπτωση της 37χρονης Αλίκης Τζανεδάκη, που είναι ειδική γυμνάστρια με εμπειρία στον χώρο της αναπηρίας, το πρόγραμμα την έφερε σε επαφή με υγιείς δομές, «καθώς τα τελευταία χρόνια όλα κατέρρεαν και είχα απογοητευθεί». Η 37χρονη, που όπως και οι υπόλοιποι 62 συμμετέχοντες παρακολούθησαν τη θεωρητική και πρακτική εκπαίδευση των 125 ωρών, εργάζεται σήμερα στο αντικείμενό της στην «Εστία», Κέντρο Κοινωνικής Φροντίδας Ατόμων με Νοητική Υστέρηση.
«Ηταν προαπαιτούμενο οι συμμετέχοντες να είναι πτυχιούχοι σε κλάδους υγείας και πρόνοιας», διευκρινίζει η υπεύθυνη του έργου, κ. Βίκυ Κρόκου, «στόχος ήταν η μισθωτή εργασία, η δημιουργία συνεταιριστικών ή ατομικών επιχειρήσεων». Σήμερα, μετά το πέρας του προγράμματος, 25 από τους συμμετέχοντες εργάζονται, 5 έχουν συνεταιρισθεί, «αλλά, δυστυχώς, λόγω των συνθηκών δεν δημιουργήθηκε ατομική επιχείρηση». Η ΚΟΙΝΣΕΠ έχει ως αντικείμενο τη φροντίδα ευάλωτων ομάδων, «συστάθηκε από πέντε γυναίκες με συμπληρωματικές ειδικότητες και έχει ήδη προσελκύσει το ενδιαφέρον πολλών δήμων», συμπληρώνει από την πλευρά της η κ. Αννα Κονιωτάκη, που σχεδίασε το έργο. «Πιστεύω ότι νέες θέσεις εργασίας μπορούν να δημιουργηθούν μόνον όταν ο σχεδιασμός γίνεται σε τοπικό επίπεδο και σε αυτόν συμπράττουν πολλοί φορείς».
Φυσικά, ένα χελιδόνι δεν αρκεί για να φέρει την άνοιξη. Οι δομές στον χώρο της αναπηρίας αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα βιωσιμότητας. «Οφείλουμε να είμαστε συνεπείς στις υποχρεώσεις μας, χωρίς όμως να εισπράττουμε αυτά που μας αναλογούν», σχολιάζει η κ. Παρασκευή Μπέλλου, πρόεδρος της «Αμυμώνης», της μοναδικής δομής στη χώρα μας για παιδιά με προβλήματα όρασης, «η Περιφέρεια έχει μειώσει την επιχορήγηση κάτω από το 10% του προϋπολογισμού μας και ο ΕΟΠΠΥ μας χρωστάει από τον Απρίλιο». Κατά συνέπεια, η ΜΚΟ χρωστάει στους εργαζομένους δεδουλευμένα πέντε μηνών.
ΙΩΑΝΝΑ ΦΩΤΙΑΔΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου