Τα όπλα του ήταν δύο: η ανήσυχη φύση του και το Διαδίκτυο. Θα μπορούσαν να προστεθούν και άλλα, όπως η επιθυμία του να μην αφεθεί στην άρνηση και την καθήλωση της οικονομικής κρίσης, η αγάπη του για τον τόπο του, η ευρηματικότητα, η διορατικότητα κ.ο.κ.
Ο Τάσος είναι 31 ετών και συντηρεί κουρείο - κομμωτήριο στη Μεσσηνία. Γεννήθηκε στην Αθήνα αλλά μεγάλωσε σε χωριό. «Πολύ καλύτερα», εκτιμά ο ίδιος. «Αλλος κόσμος και, θες δεν θες, μαθαίνεις να κάνεις και καμιά δουλειά». Είναι ευχαριστημένος από το επάγγελμά του, αποδίδει προς το παρόν, παρά την κρίση, όπως ομολογεί.
Στον κήπο του σπιτιού τους στο χωριό έχουν δύο καρυδιές. Τους πλούσιους καρπούς μοίραζαν επί χρόνια στους φίλους. Ωσπου, μια μέρα, ένας γνωστός τους ζαχαροπλάστης ζήτησε από τον πατέρα του καρύδια για το μαγαζί του. Εκεί, διαπίστωσαν ότι η καρυδόψιχα έχει 8–10 ευρώ το κιλό. Από τα δύο δέντρα, για πρώτη φορά, κέρδισαν 400 ευρώ. Εκανε τότε τον πολλαπλασιασμό, ανοίγοντας μια νέα προοπτική στη ζωή του.
Ο Τάσος άρχισε να ψάχνει την καλλιέργεια της καρυδιάς συστηματικά στο Διαδίκτυο. Από εκεί βρήκε και το Ινστιτούτο Οπωροφόρων Δέντρων, από όπου άντλησε πολύτιμες πληροφορίες. Ανακάλυψε ότι υπάρχουν 53 διαφορετικές ποικιλίες, επέλεξε ο ίδιος τρεις για το οικογενειακό, ανεκμετάλλευτο έως τότε, κτήμα στα Ανω Βούταινα Μεσσηνίας. Φύτεψε, μόνος του, γύρω στα 250 δέντρα. Και περιμένει. Παράλληλα, παρακολουθεί ειδικά σεμινάρια, ενώ δεν έχει σταματήσει να εργάζεται. «Η καλλιέργεια της καρυδιάς είναι σχετικά εύκολη και δεν απαιτεί ιδιαίτερα κεφάλαια. Σκέφτηκα, λοιπόν, να ενισχύσω το εισόδημά μου, αλλά και να εξασφαλίσω μια εναλλακτική λύση στην περίπτωση που το δικό μου μαγαζί αρχίσει να μην πηγαίνει καλά. Κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί το μέλλον· είπα να αξιοποιήσω τον διαθέσιμο χρόνο μου», λέει ο Τάσος. Και κάτι ακόμη. «Είναι μια διαδικασία πολύ δημιουργική. Εφτιαξα κάτι με τα χέρια μου».
Η μικρή ιστορία του δεν αποτελεί εξαίρεση. Το αισιόδοξο είναι ότι παρόμοιες πρωτοβουλίες επανασυναρμολογούν σιγά σιγά –με όλες τις δυσκολίες– τη διαταραγμένη σχέση των Ελλήνων με τη διαδικασία του «επιχειρείν». Και μάλιστα με την παραγωγή στον πρωτογενή τομέα, όχι τη μεταπώληση προϊόντων, που «άνθησε» με καταστροφικές συνέπειες στην οικονομία της χώρας μας.
Τα σύγχρονα «παραμύθια» μπορεί να μην έχουν εξασφαλισμένο το «ευτυχισμένο τέλος», να μη βυθίζουν τους ήρωές τους στα πλούτη, τα όνειρα να είναι πιο προσγειωμένα και να χρειάζονται, για να –και εάν– πραγματοποιηθούν, ιδέες, επιμονή και υπομονή. Αλλαγές γίνονται και μέσα στην καθημερινότητα. Απλά, ήρεμα, συστηματικά. Ετσι, τίποτα δεν αποκλείει να ζήσει ο Τάσος καλά κι εμείς καλύτερα.
Της Μαρίας Κατσουνάκη, kathimerini.gr
